- Berichten
- 523
Hoi Pittmasters,
Als grijzende man aan de vooravond van de midlife crisis, kom je op het punt waarbij duidelijk wordt dat dromen en doelen langzaam in rook opgaan. Het is niet zo dat het hoge vuur door de jaren heen aan het afzwakken is. Echter een toenemende realiteitszin als gevolg van het lengen der jaren leert je dat low en slow nu eenmaal duurzamer is dan als aangebrand type je doelen proberen te bereiken.
Nu is het nooit de wens geweest om als vurig type bekendheid te vergaren, echter het leven heeft het zo bepaald. Tijd voor verandering, hetgeen gemakkelijker gezegd dan gedaan is.
Wonend in het Drents Friese Wold, omringt door kinderen en een vrouw wiens bloed een aaneenschakeling is van wild recepturen is en een op en top oud Hollandse Drentse jachthond die het wild maar al te graag aanwijst, valt het leven van een grijzende man op het keerpunt van zijn leven niet mee.
Waar de six pack al lang geleden heeft plaats gemaakt voor een overmaatse biertender en de ervaringen het eens sportieve lichaam getekend hebben, is alleen al het wandelen met Arthos, meester van de jacht en beschermer van huis en haard, pure frustratie. Deze geboren jager, in de ogen van menig haar- en vederwild een rechtstreekse afstamming van de duivel zelve, beschikt over het vermogen een gezichtsuitdrukking te maken die zelfs de meest geharde persoon het hart tot het niveau van pulled pork laat smelten.
Lopend door de stad weet deze jager dan ook steevast de aandacht en knuffels van menig, vooral vrouwelijke, voorbij gangers te bemachtigen. En daar sta je dan als 45 plusser aan de eenzame kant van de lijn. "Hij wel", denk ik dan.
En in huize Jachtfestijn is het niet veel beter. Waar eens de kinderen flink ge?ntimeerd konden worden met stoere verhalen over het wegjagen van beren en worstelpartijen met piraten, komt de rook nu toch uit een geheel andere hoek.
Ge?nspireerd door mijn vrouw, die werkelijk geen stadseend of kinderboerderij konijn voorbij kan laten gaan, zonder daarbij een passend recept te verzinnen is een paar jaar geleden besloten om een "echte" barbeque aan te schaffen. Een barbeque die enige tekortkomingen van een grijzende man aan de vooravond van de midlife crisis geheel kan compenseren en dit voor de komende 10 jaar kan borgen.
Op deze manier zou ik weer geheel op de kaart komen, met witte rook uit de schoorsteen om het keerpunt aan te duiden.
Glimmend als een varkensrack in de maneschijn werd deze ultieme machine ge?nstalleerd. Gewapend met een piezo ontsteker werd huize Jachtfestijn letterlijk en figuurlijk in het zonnetje gezet. De branders leveren genoeg vermogen om de temperatuur in een straal van 4 km wel 2 graden te doen stijgen. Met zo'n machine moet het zelfs mogelijk zijn om de buurvrouw in bikini in de tuin te krijgen, al was het hartje winter.
Het moet gezegd, de barbecue draait meerdere malen per week. En staand voor de barbecue is het alsof je naar je eigen leven staat te kijken, vurig en doelgericht. Werken met dit apparaat is een eitje. Alles is binnen 2 minuten klaar. Karbonades, varkenshaas, rollade. Het is wel elke keer aan het gezin weer uitleggen, wat ze nu weer op hun bordje ligt te smeulen. Waarbij je met verschroeide wenkbrauwen kunt uitleggen dat het toch echt een kip is en niet de kanarie van de buren.
Het werd hoog tijd om het gas wat terg te nemen. De BBQ werd uitgebreid met een heuse kamado oven en twee gietijzeren dutch ovens en twee kleine aardewerken dutch ovens. Low en slow is de nieuwe richting. De werking is haast therapeutisch te noemen. Zittend op het terras naast de kamado, omringt door de rook van tropische houtsoorten of dat van Europese fruitbomen, in de wetenschap dat er de eerste 5-6 uren niet naar het vlees gekeken hoeft te worden, ontbreekt alleen het geluid van de Balinese gongen nog. Waarbij de draadloze kerntemperatuur meter als een mantra de kerntemperatuur blijft herhalen.
Persoonlijk ben ik van mening dat zelfs het aantal grijze haren sterk aan het minderen is. De familie is een andere mening toe bedeeld. Zij vinden dat voor het werken met houtskool en as toch echt handschoenen nodig zijn.
Als grijzende man aan de vooravond van de midlife crisis, kom je op het punt waarbij duidelijk wordt dat dromen en doelen langzaam in rook opgaan. Het is niet zo dat het hoge vuur door de jaren heen aan het afzwakken is. Echter een toenemende realiteitszin als gevolg van het lengen der jaren leert je dat low en slow nu eenmaal duurzamer is dan als aangebrand type je doelen proberen te bereiken.
Nu is het nooit de wens geweest om als vurig type bekendheid te vergaren, echter het leven heeft het zo bepaald. Tijd voor verandering, hetgeen gemakkelijker gezegd dan gedaan is.
Wonend in het Drents Friese Wold, omringt door kinderen en een vrouw wiens bloed een aaneenschakeling is van wild recepturen is en een op en top oud Hollandse Drentse jachthond die het wild maar al te graag aanwijst, valt het leven van een grijzende man op het keerpunt van zijn leven niet mee.
Waar de six pack al lang geleden heeft plaats gemaakt voor een overmaatse biertender en de ervaringen het eens sportieve lichaam getekend hebben, is alleen al het wandelen met Arthos, meester van de jacht en beschermer van huis en haard, pure frustratie. Deze geboren jager, in de ogen van menig haar- en vederwild een rechtstreekse afstamming van de duivel zelve, beschikt over het vermogen een gezichtsuitdrukking te maken die zelfs de meest geharde persoon het hart tot het niveau van pulled pork laat smelten.
Lopend door de stad weet deze jager dan ook steevast de aandacht en knuffels van menig, vooral vrouwelijke, voorbij gangers te bemachtigen. En daar sta je dan als 45 plusser aan de eenzame kant van de lijn. "Hij wel", denk ik dan.
En in huize Jachtfestijn is het niet veel beter. Waar eens de kinderen flink ge?ntimeerd konden worden met stoere verhalen over het wegjagen van beren en worstelpartijen met piraten, komt de rook nu toch uit een geheel andere hoek.
Ge?nspireerd door mijn vrouw, die werkelijk geen stadseend of kinderboerderij konijn voorbij kan laten gaan, zonder daarbij een passend recept te verzinnen is een paar jaar geleden besloten om een "echte" barbeque aan te schaffen. Een barbeque die enige tekortkomingen van een grijzende man aan de vooravond van de midlife crisis geheel kan compenseren en dit voor de komende 10 jaar kan borgen.
Op deze manier zou ik weer geheel op de kaart komen, met witte rook uit de schoorsteen om het keerpunt aan te duiden.
Glimmend als een varkensrack in de maneschijn werd deze ultieme machine ge?nstalleerd. Gewapend met een piezo ontsteker werd huize Jachtfestijn letterlijk en figuurlijk in het zonnetje gezet. De branders leveren genoeg vermogen om de temperatuur in een straal van 4 km wel 2 graden te doen stijgen. Met zo'n machine moet het zelfs mogelijk zijn om de buurvrouw in bikini in de tuin te krijgen, al was het hartje winter.
Het moet gezegd, de barbecue draait meerdere malen per week. En staand voor de barbecue is het alsof je naar je eigen leven staat te kijken, vurig en doelgericht. Werken met dit apparaat is een eitje. Alles is binnen 2 minuten klaar. Karbonades, varkenshaas, rollade. Het is wel elke keer aan het gezin weer uitleggen, wat ze nu weer op hun bordje ligt te smeulen. Waarbij je met verschroeide wenkbrauwen kunt uitleggen dat het toch echt een kip is en niet de kanarie van de buren.
Het werd hoog tijd om het gas wat terg te nemen. De BBQ werd uitgebreid met een heuse kamado oven en twee gietijzeren dutch ovens en twee kleine aardewerken dutch ovens. Low en slow is de nieuwe richting. De werking is haast therapeutisch te noemen. Zittend op het terras naast de kamado, omringt door de rook van tropische houtsoorten of dat van Europese fruitbomen, in de wetenschap dat er de eerste 5-6 uren niet naar het vlees gekeken hoeft te worden, ontbreekt alleen het geluid van de Balinese gongen nog. Waarbij de draadloze kerntemperatuur meter als een mantra de kerntemperatuur blijft herhalen.
Persoonlijk ben ik van mening dat zelfs het aantal grijze haren sterk aan het minderen is. De familie is een andere mening toe bedeeld. Zij vinden dat voor het werken met houtskool en as toch echt handschoenen nodig zijn.
